Το όνομά μου είναι Κανένας
κι η πατρίδα μου καμιά.
Είμαι από κείνους ένας
που αγαπάει η ερημιά.
Η καρδιά μου είναι ήλιος
μα φοράς μαύρα γυαλιά.
Μην ρωτήσεις που πηγαίνω
θα στο πούνε τα πουλιά.
Τ’ όνομά μου είναι Κανένας
κι η πατρίδα μου καμιά.
Είμαι από κείνους ένας
που μισεί η απανεμιά
Η ζωή μου είναι λίγη
εκεί που ‘ναι οι πολλοί
Μη ρωτήσεις που πηγαίνω
θα στο πούνε οι τρελοί.
Θα στο πουν οι προσφορές και τα κουπόνια
για τα ψεύτικα που ζούμε ετούτα χρόνια
Θα στο πούνε οι μετρήσεις του αέρα
και η βρώμικη η Καθαρή Δευτέρα
στον Λυκαβηττό.
Θα στο πούνε στις ειδήσεις των οκτώ
Θα στο πούνε ένας-ένας
πως κι εσύ όπως εγώ
είσαι ο κύριος Κανένας, είσαι ο κύριος Κανένας.
Είναι ο κύριος Κανένας, προχωράει μοναχός.
Σε μια στάση περιμένει, σ ένα πλήθος ναυαγός.
Προσπερνάνε οι ειδήσεις, οι κοπέλες, οι καιροί.
Είναι μόνος, είναι ένας κι ένας είστε οι πολλοί.
Και αράζει με τους φίλους που χει κάνει εικονικά
και περνάει τις γιορτές σας με ευχές για πιο πολλά.
Είναι ο κύριος Κανένας και κανείς δεν του μιλά..
Έχει smartphone βγάζει selfie, βάζει φίλτρο μαγικό,
φτιάχνει reels και κάνει viral σε ένα κόσμο εικονικό.
Μα η φωνή του δεν υπάρχει μες σ αυτό το βουητό.
Είναι ο κύριος Κανένας και φοράει ακουστικά
περπατά σε δρόμους άδειους από φως και από παιδιά.
Περιμένει μες τα γκρίζα για μια άνοιξη ζεστή
απαρνιέται τ όνομα του για μια όμορφη εποχή
Είναι ο κύριος Κανένας..
Κι ο κανένας …
Είσαι εσύ!
Το όνομά μου είναι Κανένας
κι η πατρίδα μου καμιά.
Είμαι από κείνους ένας
που αγαπάει η ερημιά.
Μα φοράς μαύρα γυαλιά…
ΜΕΛΤΕΜΙ
Έλα ξανά στο όνειρο
μαζί να πορευτούμε
Πάρε στην πλάτη σου νερό
και δρόσισε το βράχο.
Δωσ’ του ζωή και άσε τον
στ’ αυτί να ψιθυρίσει
Άστον να κλάψει και ξανά
για αγάπη να μιλήσει.
ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ
Τι σε νοιάζει
Δεν πειράζει
Άστο φίδι μες την τρύπα
και στον ουρανό τον γύπα
να γυρνάει και να αρπάζει
Σώπα τώρα, πάντα έτσι
ήτανε ο κόσμος λάθος
Βρες τον τρόπο να ξεφεύγεις
στην υγειά μας μαύρος πάτος
Άει κοιμήσου ανθρωπάκο
αφού ξύπνιος δεν αντέχεις
Είσαι μόνο όσα έχεις
όσα δεν χωρούν στον λάκκο
Άει κοιμήσου ανθρωπάκο
κάλυψε το πρόσωπό σου
Κι αν σου κόβεται η ανάσα
είναι μόνο για καλό σου
Ποιος πεινάει, ποιος διψάει
κάτω από το δάχτυλο σου
Σκύψε πάνω στην οθόνη
δουλικά ελευθερώσου
Άει κοιμήσου ανθρωπάκο
αφού ξύπνιος δεν αντέχεις
Είσαι μόνο όσα έχεις
όσα δεν χωρούν στον λάκκο
Άει κοιμήσου ανθρωπάκο
κάλυψε το πρόσωπό σου
Κι αν σου κόβεται η ανάσα
είναι μόνο για καλό σου
ΕΝΕΤΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ
Στο Ενετικό το κάστρο πρόβαλες γυμνή σαν άστρο
κι έλαμψες σαν τα μαχαίρια τα Σαρακηνά.
Αναβόσβηνε ο φάρος
κι εγώ ήμουνα κουρσάρος από τα παλιά τα χρόνια
τα αλαργινά.
Είχες δυο φτερά από αλάτι και τον ζέφυρο στην πλάτη
και χρυσόσκονη ήταν φως μου η άμμος του γιαλού.
Δυό τρικάταρτα για στήθια, ορθωμένα σαν αλήθεια
κι είχε το κορμί σου φρέσκια γεύση του πηλού.
Στο Ενετικό το κάστρο άσπρο το σκοτάδι άσπρο
έβαφε σαν τον ασβέστη τα παλιά τειχιά.
Και λουσμένη στον αφρό μου
ξύπνησες μες στ’ όνειρό μου
πόθους αλυσοδεμένους κι άγρια στοιχειά.
Στων χειλιών σου τις ρουφήχτρες
ηδονών καθοδηγήτρες
βυθιστήκαμε και πάμε
κάτω στο βυθό.
Κι όπως ήσουν στο πλευρό μου
χάθηκες μες στ’ όνειρό μου.
Αύριο να έρθεις πάλι
που θα κοιμηθώ.
ΠΑΡΑΔΗΣΙΑΚΟ
Ποτάμι που περνάς
για ποιο γιαλό τραβάς
θολό και αφρισμένο.
Για πες μου
με την θάλασσα
μην είσαι ερωτευμένο
Εγώ δεν ξέρω έρωτες
αγάπη εγώ δεν νιώθω.
Νερό είναι το αίμα μου
κι έχω καρδιά το ρέμα μου.
Μη μου μιλάς για πόθο..
Αέρα που φυσάς
τα φύλλα και σκορπάς
αέρα ταξιδιάρη
Για πες μου την αγάπη μου
ποιος μου την έχει πάρει;
Όλο τον κόσμο γύρισα
κι αυτήν που λες δεν ξέρω
Άμα την βρω στ’ ορκίζομαι
σα σκόνη να σκορπίζομαι
αν πίσω δεν στη φέρω.
Φεγγάρι μου εσύ
λίρα παλιά χρυσή
απ’ του Θεού την τσέπη.
Ποιον ουρανό η αγάπη μου
να ‘χει απόψε σκέπη;
Χθες βράδυ στου παράδεισου
που γύρναγα τις ρούγες
αχ μια ψυχούλα ανέβαινε
κι ο αρχάγγελος την ζέσταινε
κάτω απ’ τις φτερούγες…
ΣΥΜΒΑΝ..
Κι ήταν η νύχτα όνειρο κι ήταν το γέλιο δάκρυ
Κι ήταν οι δρόμοι αδειανοί μεσάνυχτα θυμάμαι
Πενθούσανε τη συμφορά
Το τέλος μου περίμενα σε μια της πόλης άκρη
Κι ο θάνατος σαν έφτασε μας βρήκε να γελάμε
Εγώ ο πόνος κι η χαρά
Κι ήταν ο τρόμος άχυρο κι ήταν η λύπη χιόνι
Κι ήταν το τραύμα μου βαθύ
Ξημέρωνε σε λίγο
Έκανε κρύο τσουχτερό
Μπροστά μου παρελάσανε της νιότης μου οι χρόνοι
Ενώσαμε τα δάχτυλα γλυκά προτού να φύγω
Κι ήπια τ’ αθάνατο νερό
Ποίηση: Δημήτρη Σολδάτου
ΑΠΟΨΕ
Στίχοι – Μουσική: Σωτήρης Παπαστάμου
Ερμηνεία: Βασιλική Καρανίκα
Απόψε θέλω να μείνω εδώ
να κοιμηθώ δίπλα στα κύματα
να ακούω τα βήματα της νύχτας
Να μου χαϊδεύει η άμμος το κορμί
κι η αύρα την ψυχή μου
Να μην θυμάμαι τίποτα απ τη ζωή μου!
Μαύρο βελούδο η θάλασσα ναυάγησα γυμνή στο πλάι της….
ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ…
ΣΤΙΧΟΙ : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΛΔΑΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ
Γεμίστε μάτια δάκρυα το βλέμμα ναν καράβι
του παραδείσου η άκρια ακουμπησέ τον Άδη.
Πάρτε μου άνεμοι την φωνή στα πέρατα του κόσμου!
Να σ’ έβλεπα για μια στιγμή κι ας έχανα το φως μου.
Γεμίστε φλέβες με κρασί ναν η καρδιά λαγινι.
Να σκύψει ο θάνατος να πιει και έρωτας να γίνει.
Πάρτε μου άνεμοι την φωνή στα πέρατα του κόσμου!
Να σ’ έβλεπα για μια στιγμή κι ας έχανα το φως μου.
